Ακολουθήστε μας:

Παλαίμαχοι

Αμούντζιας: «Έξοδο στην Ευρώπη από του χρόνου κιόλας»!

Αν οι νεότεροι γνωρίζουμε πράγματα για το παρελθόν της Λαμίας, το οφείλουμε σε πολύ μεγάλο βαθμό σε αυτόν! Έχει ζήσει την ομάδα μας από την ίδρυση της και είναι αυτός που έχει καταγράψει την πορεία της στο χρόνο…

Ο λόγος για τον Δημήτρη Αμούντζια, τον καθηγητή, δημοσιογράφο και συγγραφέα του μοναδικού βιβλίου με τα κατορθώματα των «κυανολεύκων» μέχρι σήμερα. Και τι βιβλίου!

Με αφορμή τη συμπλήρωση των 55 χρόνων από την ίδρυση του συλλόγου, είναι ο κατάλληλος να μας μιλήσει. Να μας διηγηθεί τις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές της ομάδας. Άλλωστε η ιδιότητα του δημοσιογράφου του επιτρέπει να τα λέει «αχρωμάτιστα».

Ο «δάσκαλος» για όλους εμάς όσους ασχολούμαστε με το ρεπορτάζ της Λαμίας μίλησε στο Lamia Ole και μας τα είπε όλα αναλυτικότατα. Για το κλίμα που επικρατούσε μεταξύ των ομάδων της πόλης πριν τη συγχώνευση, για τη σχέση που είχαν οι τότε γηγενείς ποδοσφαιριστές με την τοπική κοινωνία, το αυστηρό κριτήριο της κερκίδας, αλλά και τις στιγμές που του έχουν μείνει όλα αυτά τα χρόνια.

Όπως πάντα, όσα είπε έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον…

Αναλυτικά:

– Έχετε ζήσει τη Λαμία από τις πρώτες ημέρες τις ίδρυσης της. Ποιες είναι οι βασικές διαφορές που εντοπίζετε στην ομάδα του τότε, με την ομάδα του σήμερα;

«Είναι δυο άνισα μεγέθη. Τότε το ποδόσφαιρο ήταν καθαρά ερασιτεχνικό, σήμερα καθαρά επαγγελματικό. Τότε οι παίκτες δούλευαν μέχρι το μεσημέρι και έκαναν προπόνηση τρεις φορές την εβδομάδα. Σήμερα κάνουν πρωί και απόγευμα προπόνηση. Δεν υπάρχει ούτε μέτρο σύγκρισης, ούτε ομοιότητες, ούτε διαφορές».

– Πριν προκύψει ο ΑΣ Λαμία, υπήρχε κόντρα ανάμεσα στις ομάδες της πόλης; Ήταν εύκολο να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουν τη συγχώνευση;

«Όχι δεν ήταν ποτέ εύκολο! Ούτε η Παλλαμιακή με τον Λαμιακό την περίοδο 1963-64, αλλά και πριν ούτε η Παλλαμιακή με τον Ολυμπιακό Λαμίας και εν μέρει με τον Παμφθιωτικό. Είχαν μεγάλη αντιπαλότητα. Αρκεί να σας πω ότι οι φίλαθλοι της Παλλαμιακής πηγαίνανε μόνο στη σημερινή μικρή κερκίδα προς την πλευρά της νότιας Λαμίας, ενώ οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού έπιαναν την απέναντι πλευρά εκεί που είναι σήμερα η κερκίδα των επισήμων.

Ακόμα και αδέρφια μάλωναν μεταξύ τους. Μάλιστα θυμάμαι το 1963 σε αγώνα Κυπέλλου ανάμεσα σε Παλλαμιακή και Λαμιακού, στο Α’ τοπικό η πρώτη και στη Β’ Εθνική ο δεύτερος. Είχε κερδίσει η Παλλαμιακή που μόλις είχε υποβιβαστεί από τη δεύτερη κατηγορία, με σκορ 2-1. Ο αδερφός μου ήταν Παλλαμιακή, εγώ Λαμιακός και όταν πήγαμε στο σπίτι, περιττό να σας πω τι έγινε…»

– Στις πρώτες δεκαετίες που ακόμα το ποδόσφαιρο δεν ήταν επαγγελματικό, ο κόσμος αντιμετώπιζε τους παίκτες της Λαμίας σαν σταρ;

«Οι φίλαθλοι τότε είχαν ορισμένες ιδιοτροπίες. Δηλαδή έναν ποδοσφαιριστή μπορούσαν να τον αποθεώσουν και μετά από ένα λεπτό να τον στείλουν από εκεί που ήρθε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν είχε έρθει ο αείμνηστος Λεωνίδας Γιαννέλος από τη Μακρακώμη και τον είχε τοποθετήσει ο προπονητής στη θέση του έξω δεξιά. Αυτό το παιδί όλη την πρώτη και τη δεύτερη χρονιά του, δεν είχε ακούσει ένα θετικό λόγο. Κι όμως, από τότε είχε δείξει το ταλέντο του και αργότερα έγινε γνωστός με πανελλήνια εμβέλεια για τα κατορθώματα του.

Οι ποδοσφαιριστές ναι, αντιμετωπίζονταν σαν σταρ, αλλά έξω, στην πόλη. Μέσα στον αγωνιστικό χώρο οι φίλαθλοι δεν συγχωρούσαν το παραμικρό λάθος. Ακόμη να φανταστείτε, ότι οι φίλαθλοι έβριζαν και τον δάσκαλο της μπάλας, τον αείμνηστο Ντίνο Μιχαλόπουλο που από πολλούς θεωρούταν ένα από τα μεγαλύτερα χαφ στο ελληνικό ποδόσφαιρο».

– Θα μας πείτε 2-3 στιγμές που σας έχουν μείνει όσο ακολουθείτε τη Λαμία;

«Η στιγμή που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω, είναι το 1967 όταν παίζαμε με τον Άρη Καστοριάς. Είχε τερματοφύλακα έναν ονόματι Χατζηαφιώνη, ο οποίος ήταν πανύψηλος και δεν άφηνε να περάσει ούτε καν σέντρα στην περιοχή του. Η Καστοριά έχασε 1-0, με ένα καταπληκτικό γκολ που έβαλε ο Γιαννέλος ακριβώς από τη σέντρα. Όχι από το ημικύκλιο της σέντρας. Από τη βούλα της σέντρας και την είχε στείλει από εκεί στο «παραθυράκι»!

Το δεύτερο που μου έχει μείνει, φυσικά είναι το Μάρτιο του 1968, στον περίφημο αγώνα Λαμία – Τρίκαλα 2-2. Εκεί που προηγούμαστε 2-0, ήρθε το παιχνίδι 2-2. Στο σημείο αυτό θέλω να πω -για όλους τους ανιστόρητους πως αν κέρδιζε η Λαμία δεν έβγαινε στην Α’ Εθνική γιατί υπολείπονταν δύο αγώνες ακόμα. Και προπαντός ο αγώνας που είχαμε μέσα στην Κοζάνη. Αν κέρδιζε η Λαμία θα ήταν πάλι πίσω από τα Τρίκαλα. Απλά μας είχε κακοφανεί τότε που το 2-0 έγινε 2-2.

Το τρίτο που θυμάμαι είναι την περίοδο 1968-69 σε αγώνα Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό που έληξε 1-2 μέσα στο Στάδιο της Λαμίας. Η Λαμία προηγήθηκε 1-0 με τον Καρανικόλα ακριβώς στο 90′, αλλά αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο είναι ότι στο 95+’ από την πλευρά του πετάλου χτυπάει ο Δομάζος κόρνερ, πέντε ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού ρίχνουν τον τερματοφύλακα μας τον Πανόπουλο στο δίχτυα, η μπάλα γυρίζει στον Βουρδαμή και αυτός ισοφαρίζει. Και πάλι ο ίδιος, στο 124′ έδωσε τη νίκη στον Παναθηναϊκό. Ο διαιτητής Κιτσούκαλης, αν δεν κέρδιζε ο Παναθηναϊκός, αποκλείεται να έληγε τον αγώνα…

Αυτές είναι τρεις σημαντικές στιγμές που έχω ζήσει και δεν θα ξεχάσω, αλλά υπάρχει και μία τελευταία, όταν το 1972 υποβιβαστήκαμε στο τοπικό. Πολύ θεωρούσαν πως ήταν «δήθεν δωροδοκία». Δεν ήταν δήθεν η δωροδοκία. Την έχω ψάξει την υπόθεση και από ότι μου έχουν πει ο Ξαρχάκος και ο Δημήτρης Μπάγιας, που ήταν ας πούμε ο δάχτυλος του υποβιβασμού, η δωροδοκία είχε γίνει. Αυτά που μετέπειτα λέγονται δεν είναι σωστά. Η δωροδοκία είχε γίνει. Δεν έχει σημασία από ποιον, αλλά είχε γίνει και πήγαν φυλακή άνθρωποι που δεν έφταιγαν σε τίποτα».

– Μετά τα όσα κατάφερε φέτος, θεωρείτε πως η φετινή ήταν η καλύτερη Λαμία όλων των εποχών;

«Όπως είπα και στην αρχή, είναι μεγέθη τα οποία δεν μπορούν να συγκριθούν. Είναι ανόμοια. Σίγουρα οι σημερινοί ποδοσφαιριστές είναι έμπειροι, είναι πολύ καλοί και έκαναν μια πορεία την οποία θα ζήλευαν πάρα πολλές ομάδες. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα τελευταία χρόνια η Λαμία έχει έναν άνθρωπο, ο οποίος όχι μόνο έχει χρήμα, αλλά το βάζει κιόλας. Αυτό είναι το σημαντικό και ο Πανουργιάς Παπαϊωάννου έχει αποδείξει και αποδεικνύει καθημερινά ότι για αυτή την ομάδα το χέρι το βάζει βαθιά στην τσέπη.

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι στο παρελθόν όλοι όσοι είχαν αναλάβει τη Λαμία, είχαν να διαχειριστούν μια κατάσταση. Γιατί η Λαμία μια ζωή είχε οικονομικό πρόβλημα και διοικητικό. Γιατί; Γιατί ποτέ τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου δεν ακολουθούσαν ενιαία γραμμή. Πάντα ο καθένας ήθελε να περνάει τη δική του γραμμή, με αποτέλεσμα η ομάδα μας να έχει την πορεία την οποία είχε όλα αυτά τα χρόνια.

Μην ξεχνάμε άλλωστε πως η Λαμία διέθετε πολύ μεγάλη ομάδα τις περιόδους 1964-65 με τον Τουρμπέκι, 1971-72 επί Σταματιάδη όταν και είχαμε φτάσει στους «4» του Κυπέλλου. Και θα πω κάτι, το οποίο δεν το ξέρουν οι νεότεροι. Τότε ήταν εποχή Χούντας και είχε κληρωθεί ο ΠΑΟΚ να φιλοξενηθεί από τη Λαμία. Αλλά η Χούντα το άλλαξε και ο αγώνας έγινε στην Τούμπα. Επίσης, προσωπική μου άποψη είναι πως πολύ μεγάλους παίκτες είχε η Λαμία την διετία 1984-1986. Τότε που είχαμε αποκλείσει την ΑΕΚ στο Κύπελλο και στη συνέχεια φέραμε σε πολύ δύσκολη θέση τον Ολυμπιακό. Το γιατί δεν μπορέσαμε να πάρουμε πρωτάθλημα -και όλα αυτά τα χρόνια γενικότερα- ας ρωτήσουν κάποιους παλιότερους να το μάθουν».

– Ποιοι παίκτες σας έχουν μείνει σας έχουν μείνει όλα τα χρόνια που ακολουθείτε την ομάδα;

«Κατά τη γνώμη μου, μεγαλύτερος σκόρερ όλων των εποχών ήταν ο Καρανικόλας. Ο Αντώνης Αντωνιάδης, που τότε έπαιζε στην Ξάνθη και διεκδικούσαν τον τίτλο του πρώτου σκόρερ, έχει αποκαλέσει τον Καρανικόλα «Μίλερ» της περιοχής. Αλεπού! Ο Καρανικόλας έβγαινε πρώτος σκόρερ και δεν είχε ούτε ταχύτητα, ούτε κεφάλι λόγω μετρίου αναστήματος. Αλλά ήταν παμπόνηρος και φυσικά ήξερε την μπάλα όσο λίγοι. Ήταν ένας από τους επιθετικούς, που από εκεί που δεν το περίμενες, πετάγονταν και έβαζε γκολ. Νομίζω ότι ο Παναγιώτης Καρανικόλας έβλεπε το αντίπαλο τέρμα σαν πολύ – πολύ μεγάλο.

Ένας ακόμα είναι φυσικά ο τερματοφύλακας, ο Πέτρος Πανόπουλος. Ο Παναθηναϊκός δεν του έκανε χάρη που τον πήρε. Τον απέκτησε γιατί την προηγούμενη χρονιά είχε αναδειχθεί ο καλύτερος τερματοφύλακας στη Β’ Εθνική. Πρέπει να ξέρετε πως πρώτος είχε βγει ο Πανόπουλος και δεύτερος ο Στέφας, τον οποίο πήρε ο ΠΑΟΚ και αγωνίστηκε εκεί, αλλά και στην Εθνική πολλά χρόνια.

Επίσης, κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο σέντερ μπακ στην Ελλάδα ήταν ο Κώστας Μακρής, ενώ ένας αδικημένος παίκτης ήταν ο Στέφανος Καλεντέρογλου, ο οποίος -τι να λέμε τώρα- έπαιζε ποδόσφαιρο μια δεκαετία μπροστά. Αυτοί θεωρώ πως ήταν οι καλύτεροι παίκτες διαχρονικά, χωρίς βέβαια να λέμε πως κι άλλοι παίκτες, οι οποίοι έπαιξαν και Α’ Εθνική όπως ο Μάκης Ζαχαρόπουλος και ο Κώστας Κουτάς, δεν ήταν τρομερή ποδοσφαιριστές. Για αυτό άλλωστε έπαιξαν στη μεγαλύτερη κατηγορία. Ο μεν Κουτάς έπαιξε στον τελικό Παναθηναϊκού – Λάρισας, ο δε Ζαχαρόπουλος το 1979 με τον Πανιώνιο αναδείχθηκε Κυπελλούχος, που κέρδισαν την ΑΕΚ με σκορ 3-1.

Δεν θα ήθελα όμως να παραλείψω και τον «Κρόιφ», όπως τον έλεγε η κερκίδα, τον Λεωνίδα Γιαννέλο, ο οποίος ήταν ποδοσφαιριστής από άλλο πλανήτη».

– Μια ευχή για την ομάδα με αφορμή τα γενέθλια της…

«Εύχομαι από την προσεχή σεζόν κιόλας, με την καθοδήγηση του ιδιοκτήτη Πανουργιά Παπαϊωάννου, να πετύχει -και το πιστεύω ακράδαντα, δεν είναι λόγια του αέρα- την έξοδο στην Ευρώπη. Αυτό θα το πετύχαινε και φέτος, αν από την αρχή τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ούτε εννοώ, ούτε υπονοώ κάτι. Αν από την αρχή τα πράγματα ήταν διαφορετικά σε κάθε επίπεδο… Τώρα πλέον η ομάδα είναι έμπειρη, ξέρει να αντιμετωπίζει τα ντέρμπι και τους λεγόμενους μικρούς αγώνες. Πιστεύω ότι με την ενίσχυση που θα γίνει, του χρόνου μπορεί να βγει στην Ευρώπη που θα είναι κάτι πρωτόγνωρο για όλη τη Στερεά Ελλάδα».

0
0
votes
Article Rating
Subscribe

Notify of

guest



0 Comments


Oldest

Newest
Most Voted

Inline Feedbacks
View all comments

Καντε κλίκ για σχόλιο
0 0 votes
Article Rating
Subscribe
Notify of
guest
0 Comments
Oldest
Newest Most Voted
Inline Feedbacks
View all comments

Παλαίμαχοι